Karta Polaka to dokument wydawany cudzoziemcom już od 2007 roku, chociaż pierwsze projekty jej wprowadzenia powstały jeszcze w roku 1999. Dokument ten ma na celu pomoc osobom pochodzenia polskiego, które np. na skutek wojny znalazły się poza granicami RP. Karta Polaka świadczy o przynależności do narodu polskiego mimo nie posiadania polskiego obywatelstwa.

Jedynie obywatel jednego z krajów powstałych po rozpadzie ZSRR (lub osoba o statusie bezpaństwowca w takim kraju) może starać się o uzyskanie Karty – nie jest to jednak jedyny warunek konieczny do spełnienia.

Aby zdobyć Kartę Polaka, niezbędne jest złożenie odpowiedniego wniosku w konsulacie RP. Do niego dołączyć trzeba komplet dokumentów, które potwierdzą polskość wnioskodawcy. Jakie to dokładnie dokumenty? Po pierwsze mogą to być polskie akty urodzenia, metryki chrztu czy świadectwa szkolne, które potwierdzą polskie pochodzenie wnioskodawcy/jednego z jego rodziców/jednego z dziadków/dwójki pradziadków. Po drugie, dokumentami potwierdzającymi polskość mogą być oświadczenia oficjalnych organizacji polonijnych, które potwierdzą aktywny udział wnioskodawcy w propagowaniu polskiej kultury, języka czy obyczajów. Zaangażowanie w sprawy polskie powinno trwać przynajmniej od trzech lat i może obejmować również pracę na rzecz mniejszości polskiej.

Ostatnim etapem ubiegania się o Kartę Polaka jest osobista rozmowa z konsulem lub wojewodą. Jest ona prowadzona w języku polskim i dotyczy tematów ogólnie związanych z Polską. To jej przebieg zadecyduje o ewentualnym przyznaniu Karty Polaka cudzoziemcowi.